Muziek die spreekt tot het hart ✌ interview Tiny Tunes

Gepubliceerd op 25/07/23

Eind november spelen Fulco Ottervanger en drummer Lander Gyselinck als het duo BeraadGeslagen bij Ha Concerts voor een bijzonder concert. Eentje waarbij ‘volwassen’ muziek wordt losgelaten op een jong publiek dat voor de gelegenheid héél dichtbij mag komen. Wie er die avond zeker bij zal zijn is Tito Casella (11), die vandaag al zijn vragen afvuurt op Fulco Ottervanger - of dat is toch de bedoeling. Want nog voor Tito zijn eerste vraag kan stellen is de eeuwig nieuwsgierige Fulco hem voor: “Speel jij ook muziek?” We zijn vertrokken.

Een interview van Evelyn Coussens en Tito Casella

Tito “Ik speel al vijf jaar piano. Ik kan partituren lezen, maar ik ben daar niet heel goed in. Meestal heb ik gewoon zin om aan de piano te zitten en te improviseren.”

Fulco “Ik ook! Improviseren is het mooiste wat er bestaat. Je kan geen fouten maken in improvisatie.”

Tito “Ja, en je voelt jezelf ook meer wanneer je improviseert. Als ik verdrietig ben, ga ik aan de piano zitten en denk ik aan niks anders dan spelen. Al mijn zware gedachten verdwijnen dan. Ik ben alleen nog bezig met de piano en dat verfrist me helemaal.”

Fulco “Er zijn zeker periodes waarin ik vooral liedjes schrijf of ik even helemaal niets doe - ik heb die afwisseling wel nodig. En na zo’n periode dat ik niet veel gespeeld heb, moet ik weer bevriend worden met de piano.”

Tito “Je vingers zijn dan zwaar geworden, je voelt je precies weer een nieuweling.”

Fulco “Precies! Zo is het.”

Tito “Ik vraag me af waar jij je inspiratie haalt. Je hebt bijvoorbeeld een liedje dat Tennisles heet. Waarover gaat dat?

Fulco “Over tennisles.” (zwijgt)

Tito (kijkt wat ongelovig)

Fulco “Ja, ik volg namelijk tennisles. Ik vind zo’n tennisbaan wel een grappige omgeving en ik mep graag op een bal. Vandaar.”

Tito (wijst naar de plant naast hem): “Dus als jij een plant ziet, kan jij een liedje schrijven over een plant?”

Fulco “Ja. Ik haal mijn inspiratie echt overal, ik weet niet precies waar. Ik kijk rond, ik wandel door de stad, lees boeken … Meestal hoor ik al heel wat in mijn hoofd, melodietjes en baslijnen. Maar er is geen vaste werkwijze of regel, weet je. Inspiratie is ongrijpbaar.”

Tito “Je haalt je inspiratie dus niet van je muziekidolen?"

Fulco “Neen, dat zijn er ook te veel om op te noemen. Naar welke muziek luister jij?”

Tito “Naar dezelfde muziek als mijn ouders. Sommige liedjes van The Beatles vind ik bijvoorbeeld ook wel leuk.”

Fulco “The Beatles zijn super!”

Tito “Vind jij dat er verschil zit tussen muziek voor kinderen en voor volwassenen?

Fulco “Neen. Ik maak in ieder geval geen muziek ‘voor kinderen’. Kinderen kunnen volgens mij hetzelfde aan als volwassenen. Ze vinden het misschien zelfs leuk dat er gekke of moeilijke woorden in een liedje zitten.

(denkt na) Misschien zorg ik er wel voor dat de melodieën iets duidelijker zijn, iets meer meezingbaar … maar neen, eigenlijk niet. Weet je, ik denk dat er vroeger zelfs niet gesproken werd over het verschil tussen muziek voor kinderen en volwassenen. Het is een commercieel onderscheid.”

Tito (knikt) “Mensen die kindermuziek maken denken misschien dat die anders moet zijn, makkelijker of zo. Maar ik denk dat zelfs een baby muziek voor volwassenen leuk kan vinden.”

Fulco “Ik denk het ook, want een baby heeft geen oordeel. Die gaat gewoon voelen.”

Tito “Het is natuurlijk wel anders om een concert te spelen voor een zaal vol volwassenen of voor kinderen, zoals je in november gaat doen.”

Fulco “Ik vind het voor kinderen wel fijn omdat ze ontvankelijk zijn, en niet zo vaak zeggen dat ze iets niet begrijpen of al gehoord hebben - zo’n opmerkingen zijn typisch iets voor volwassenen. Volwassenen denken meer na, en dat is niet altijd een goede zaak. Ik ben zelf meer op zoek naar muziek die niet te slim wil zijn, die gewoon uitnodigt om te zijn. Muziek die tot het hart spreekt.”

Kinderen kunnen volgens mij hetzelfde aan als volwassenen. Ze vinden het misschien zelfs leuk dat er gekke of moeilijke woorden in een liedje zitten.

Fulco

Tito “Wat gaan jij en Lander precies doen tijdens het optreden?”

Fulco “Dat weten we nog niet precies, want er zal heel veel improvisatie inzitten. Lander en ik zullen tegenover elkaar staan, hij op drums, en ik op keyboards. We beginnen van niks, terwijl het publiek rondom ons zit - een beetje zoals in een boksring. Ik zing af en toe, want er zijn ook liedjes, en veel dansbare melodietjes. Je hoeft niet te dansen, maar het mag wel.”

Tito “Stel nu dat iemand dat concert maar niks vindt. Hoe ga je om met negatieve commentaar?

Fulco “Ik probeer in dat geval goed na te denken of er een kern van waarheid in die kritiek zit. Me af te vragen of de persoon die dat zegt misschien gelijk heeft.”

Tito “Maar als iemand zegt dat iets lelijk is, ga je het toch niet speciaal voor die persoon mooier maken?”

Fulco “Neen, want dan waai je met de wind mee. Je moet je eigen stijl ontwikkelen, vertrouwen op je eigen kracht. Maar een negatief commentaar kan wel zinvol zijn: het kan je aan het denken zetten, of je met je voetjes op de grond zetten.”

Tito “Zodat je geen dikke nek wordt.”

Fulco “Juist. Zou jij zelf graag muzikant worden, Tito? ”

Tito “Ik weet het niet. Ik zou heel graag blijven muziek maken en spelen, maar ik hoef niet beroemd te zijn, denk ik.”

Fulco “Je hoeft niet beroemd te zijn om een muzikant te zijn, Tito. Je bent er nu al een.”