De vele gezichten van Louise van den Heuvel ✨ Interview

Op haar veertiende kocht deze Nederlandse als grote Red Hot Chili Pepers-fan een grasgroene 'Flea Jazz basgitaar'. Toen had ze een carrière als bassiste nooit kunnen vermoeden. Jaren later won ze na heel wat studeren en creëren zowel Sound Track als de Jong Jazz Talent award met haar trio Dishwasher_. Dan volgden nog samenspel met Lander Gyselinck en Zwangere Guy, een podiumplek naast Bruno Vansina en recent nog STACE en begon ze vorig jaar met haar eigen band Sonic Hug.

We spraken haar aan de vooravond van een druk seizoen als artist-in-resident bij Ha Concerts. Van een kinderconcert en een albumrelease naar heel wat nieuwe creaties.

Een interview door Björn Comhaire

Je was de afgelopen jaren betrokken bij heel veel en heel diverse projecten, loopt daar een rode draad doorheen?

Alles vertrekt bij mij wel vanuit een geest van improvisatie, vernieuwing en natuurlijk ‘the groove’. Ik ben ook, met mijn hele ‘pedalboard’ imperium, heel bewust op zoek naar een bepaald geluid.

Ook je residentie bij Ha Concerts belooft druk te worden. Als startschot creëer je een heus kinderconcert op het aHa! Festival, met je band Dishwasher_

In maart ontwikkel je nieuw werk met de Chinese guzheng-speler Wu Fei.

Op dit moment hebben we nog geen idee van wat er allemaal gaat gebeuren of hoe die samenwerking eruit zal zien. Maar we doen het wel samen met Dijf Sanders en Mattias De Craene. Er is niet zoveel tijd, dus ik denk dat we vooral kleine ideeën gaan uitwerken en daarrond improviseren.

Ik laat mij compleet verrassen en ik vermoed dat de anderen dat ook gaan doen. De kunst zal er vooral in bestaan om vaste ideeën los te laten, ons over te leveren aan de situatie en dan te zien wat er gebeurt.

De release van de debuutplaat van je nieuwe band Sonic Hug is voorzien in april

Sonic Hug klinkt compleet anders dan wat we met Dishwasher_doen, al was het maar omdat ik erin zing! Dat is heel spannend. Pas door zelf achter de microfoon te gaan staan, realiseerde ik mij hoezeer je jezelf moet blootgeven om te zingen. Ik heb er zoveel meer respect door gekregen voor zangers en zangeressen die dat dagelijks doen. 

Het optreden van Melting Pot in mei wordt pure improvisatie. Jullie gaan een aantal keren samen spelen, brengen jullie dan iedere keer een totaal andere set?

Natuurlijk doen we in essentie iedere keer hetzelfde: vrije improvisatie zonder beperkingen. Maar het is wel de bedoeling dat we elke keer andere facetten van de muziek opzoeken zonder dat we daar afspraken over maken. Ook wij weten dus niet wat er allemaal gaat gebeuren en dat maakt het heel onvoorspelbaar. 

Is er dan iemand in de groep die toch een beetje de richting aangeeft en eventueel bijstuurt?

Neen, die is er niet. Het is echt de bedoeling dat de muziek zelf bepaalt waar het naartoe gaat. Dat klinkt heel abstract en dat is het ook wel, maar eigenlijk moet je constant accepteren dat wat gebeurt gewoon gebeurt.

Jij bepaalt of je erop reageert of niet en hoe je erop reageert. Je creëert eigenlijk heel de tijd een soort van ‘butterfly-effects’ waarbij elk van de muzikanten alles in eigen handen heeft.

Mentaal lijkt het mij best wel intens, zo’n impro-sessie.

Dat is inderdaad zo, maar tegelijk ook heel bevrijdend. Het hangt ook af van hoe je ‘gewired’ bent en wat je achtergrond is. Ik vind het bijvoorbeeld makkelijker om nieuwe dingen te verzinnen dan om muziek exact na te spelen.

Mensen die gewoon zijn om volgens partituur te spelen, elke noot juist te spelen en te interpreteren zoals het neergeschreven staat, zullen misschien dat dan weer minder inspannend vinden.

Oh ja en dan is er nog die nieuwe toiletmuziek…

Haha, da’s waar. Momenteel hoor je op de toiletten van Ha Concerts een soundtrack van Liesa Van der Aa. Ik volg haar op met een nieuwe interpretatie van wat muziek voor toiletgangers kan zijn. 

Wij zijn benieuwd! 

Naar de concertagenda